Η έκθεση με τίτλο «Η αντιμετώπιση της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης: Από την αδιαφορία στο διαμοιρασμό της ευθύνης», τεκμηριώνει την επισφαλή κατάσταση που αντιμετωπίζουν πολλοί από τους 21 εκατομμύρια πρόσφυγες παγκοσμίως. Ενώ πολλοί στην Ελλάδα, το Ιράκ, στο νησί του Ναουρού, ή στα σύνορα της Συρίας και της Ιορδανίας έχουν απόλυτη ανάγκη από ένα σπίτι, άλλοι στην Κένυα και το Πακιστάν αντιμετωπίζουν αυξανόμενη παρενόχληση από τις κυβερνήσεις.
Η έκθεση περιγράφει μια λογική και πρακτική λύση για την κρίση βάσει ενός συστήματος που χρησιμοποιεί κατάλληλα και αντικειμενικά κριτήρια, για να δείξει το δίκαιο μερίδιο που κάθε κράτος στον κόσμο θα πρέπει να αναλάβει για να βρει σπίτι για το 10% των προσφύγων παγκοσμίως κάθε χρόνο.
«Μόλις 10 από τις 193 χώρες του κόσμου φιλοξενούν περισσότερους από τους μισούς πρόσφυγες του κόσμου. Ένας μικρός αριθμός χωρών έχουν αφεθεί να κάνουν πάρα πολλά, για το μόνο λόγο ότι συνορεύουν με χώρες που υφίστανται κρίση. Η κατάσταση αυτή είναι εγγενώς μη βιώσιμη, εκθέτοντας τους εκατομμύρια ανθρώπους που εγκαταλείπουν τον πόλεμο και τις διώξεις σε χώρες όπως η Συρία, το Νότιο Σουδάν, το Αφγανιστάν και το Ιράκ σε ανυπόφορη δυστυχία και πόνο», δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας Salil Shetty.
«Είναι καιρός για τους ηγέτες να εισέλθουν σε μια σοβαρή, εποικοδομητική συζήτηση σχετικά με το πώς οι κοινωνίες μας θα βοηθήσουν τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας των διώξεων και του πολέμου. Θα πρέπει να εξηγήσουν, γιατί ο κόσμος μπορεί να διασώζει τις τράπεζες, την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και να διεξάγει πολέμους, αλλά δεν μπορεί να προσφέρει ασφαλή διαμονή για 21 εκατομμύρια πρόσφυγες, μόλις το 0,3% του παγκόσμιου πληθυσμού».
«Εάν τα κράτη συνεργαστούν και μοιραστούν την ευθύνη, μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις χώρες τους, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι, μπορούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους με ασφάλεια αλλού. Εάν δεν δράσουμε άνθρωποι θα πεθάνουν είτε από πνιγμό, είτε από ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν σε άθλιους καταυλισμούς ή σε κέντρα κράτησης, είτε επαναπροωθούμενοι σε πεδία μάχης από τα οποία διέφυγαν».