Όσο περισσότερο η Ευρώπη εναρμονίζεται, τόσο περισσότερο διασπώνται τα έθνη μέσα σε αυτήν. Στην κορυφή των πολλών οικονομικών και πολιτικών προκλήσεων που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη το 2017, είναι οι αποσχιστικές τάσεις. Επί του παρόντος, υπάρχουν περίπου 100 ενεργές αυτονομιστικές ομάδες σε όλη την Ευρώπη. Ιστορικά παράπονα, πολιτιστική ετερογένεια και πολιτικές εντάσεις, αποτελούν τη βάση αυτών των αποσχιστικών κινημάτων.
Στα χρόνια μεταξύ της εισαγωγής του ευρώ και της έναρξης της ύφεσης, όταν η Ευρώπη εξακολουθούσε να απολαμβάνει αξιοπρεπή οικονομική ανάπτυξη, οι αποσχιστικές ομάδες πάλευαν για να κερδίσουν λαϊκή υποστήριξη. Αλλά η ατελείωτη οικονομική κρίση προκάλεσε αναπόφευκτα τεράστιες εντάσεις για τη συρρίκνωση των πόρων μεταξύ των ομάδων που διαφέρουν ως προς τον παραδοσιακό πολιτισμό και τις πολιτικές προτιμήσεις τους, αλλά είναι δεμένες μαζί νομικά και διοικητικά. Αυτές οι τριβές είναι ιδιαίτερα οξείες όταν υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα πλούτου μεταξύ των περιφερειών.
Ο Καταλανός πρόεδρος Carles Puigdemont υποσχέθηκε να διεξαγάγει τον Σεπτέμβριο ένα «νόμιμο και δεσμευτικό» δημοψήφισμα για την απόσχιση της επικράτειας από την Ισπανία. Η Nicola Sturgeon, η πρώτη υπουργός της Σκωτίας, έχει καταστήσει σαφές ότι ένα σκληρό Brexit, που περιλαμβάνει μια ολοκληρωτική απόσυρση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενιαία αγορά, θα προκαλέσει ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Παρόμοια δυναμική εξελίσσεται στο Βέλγιο, επίσης. Όσο περισσότερο μια περιοχή ωφελείται από το να είναι μέρος μιας μεγάλης ανοικτής οικονομίας, τόσο περισσότερο το υποστηρίζει και το αντίστροφο. Τον περασμένο Οκτώβριο για παράδειγμα, η φτωχότερη βελγική περιφέρεια της Βαλλονίας εκβίασε τις Βρυξέλλες καταψηφίζοντας τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τον Καναδά, μπλοκάροντας προσωρινά την επικύρωσή της.
Είναι σαφές ότι υπάρχει σύγχυση στις Βρυξέλλες και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι ιδρυτές του ευρωπαϊκού σχεδίου πίστευαν ότι η δημιουργία μιας κοινής αγοράς, ενός κοινού νομίσματος και μιας κοινής ταυτότητας, θα αποδυνάμωνε την εθνική κυριαρχία από πάνω προς τα κάτω. Γι’ αυτό σωβινιστές ηγέτες όπως ο εκλιπών Γάλλος πρόεδρος Charles de Gaulle και οι Βρετανοί πρώην πρωθυπουργοί Μάργκαρετ Θάτσερ και Ντέιβιντ Κάμερον, παρεμπόδιζαν πάντα τη διαδικασία της οικονομικής ολοκλήρωσης. Αλλά δεν συνειδητοποιούσαν ότι η διαδικασία της οικονομικής ολοκλήρωσης θα έφθανε να απειλήσει το έθνος-κράτος και από κάτω προς τα πάνω, με την αναβίωση των περιφερειακών ταυτοτήτων με πρωτοφανείς τρόπους. Έτσι, ιδού το δίλημμα: Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να χτίσουν μια πιο σταθερή ένωση και πιέζουν για την περαιτέρω πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση, τότε η τάση για απόσχιση αναπόφευκτα θα αναζωογονηθεί.
πηγή: preimum.paratiritis