Η ασφάλεια σύνταξης είναι "ακριβή", όμως η ανέχεια στην τρίτη ηλικία πανάκριβη

Για άλλη μια φορά, η επικαιρότητα ασχολείται με το μείζον θέμα των ασφαλιστικών ταμείων και των τεράστιων ελλειμμάτων που αντιμετωπίζουν, την έκτακτη χρηματοδότηση που ζητούν για να πληρωθούν οι συντάξεις, βάζοντας χέρι μέχρι και στον κουμπαρά του ΑΚΑΓΕ (Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών), καθώς και των δισεκατομμυρίων ευρώ που οφείλονται σε αυτά, από παλιούς και, ιδιαίτερα, νέους ασφαλισμένους, που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στην πληρωμή των εισφορών τους.

Τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι συνεπείς ασφαλισμένοι, οι οποίοι, ενώ χρηματοδοτούν ανελλιπώς το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης επί δεκαετίες ολόκληρες, καλούνται να εισφέρουν παραπάνω ποσά, για να καλύψουν τα ελλείμματα που μόνο αυτοί δεν δημιούργησαν, ενώ ταυτόχρονα παραμένει εξαιρετικά αβέβαιο όχι μόνο το ποσό της σύνταξης που θα πάρουν, αλλά ακόμα και το αν θα πάρουν σύνταξη πέραν της -θεωρητικά- νομικά κατοχυρωμένης εθνικής σύνταξης των 360 ευρώ.

Απεναντίας, η πλευρά του ιδιωτικού ασφαλιστικού τομέα σήμερα -με την εξαίρεση της νοσηρής παγκόσμιας ελληνικής πρωτοτυπίας της εκκρεμούσας υπόθεσης της «Ασπίς»- δίνει χιλιάδες συντάξεις σε όσους είχαν την πρόνοια να κάνουν συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, και απολαμβάνουν ένα ισόβιο εγγυημένο εισόδημα, το οποίο τους δίνει λύσεις επιβίωσης μέσα σε ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικό.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι αυτό το εισόδημα ανταποκρίνεται στις συνολικές εισφορές που έχουν καταβληθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια από τον ασφαλισμένο, είναι δίκαιο, αποκλειστικά για αυτόν και δεν έχει γίνει καμία δήμευση υπέρ δικαίων και αδίκων τρίτων.

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι όσο πιο παλιά αναζητήσει κάποιος τα χαρακτηριστικά ενός προγράμματος σύνταξης τόσο περισσότερα πλεονεκτήματα θα βρει. Κάθε πέρυσι και καλύτερα, δηλαδή. Παρ' όλα αυτά, επειδή αυτά τα χαρακτηριστικά πάντα συγκρίνονται με εναλλακτικές λύσεις, τα προγράμματα αυτά έχουν έναν διακριτό και ξεκάθαρο ρόλο να επιτελέσουν σε κάθε εποχή αναφοράς. Ας δούμε, εν συντομία, αυτά τα πλεονεκτήματα στη σημερινή εποχή:

    Ξεκάθαρο προβάδισμα ασφάλειας και αξιοπιστίας έναντι άλλων αποταμιευτικών πλάνων (όπως η αποταμίευση σε τράπεζες), προσόδων από ενοίκια κ.λπ.
    Εξασφάλιση εγγυημένου επιτοκίου, μικρού μεν, αλλά σε μια εποχή που σχεδόν όλες οι εκδόσεις ομολόγων των προηγμένων κρατών έχουν αρνητικά επιτόκια ή μηδενικά.
    Συμμετοχή στα κέρδη των επενδύσεων εφόσον οι επιτοκιακές συνθήκες αλλάξουν στο μέλλον.
    Δυνατότητα χρήσης του συνταξιοδοτικού προγράμματος ως καταθετικού λογαριασμού.
    Εγγύηση καταβολής σύνταξης με διακοπή πληρωμής ασφαλίστρων εφόσον προκύψει ανικανότητα για εργασία λόγω προβλήματος υγείας.
    Εγγύηση -σε όσα προγράμματα υπάρχει πλέον στην αγορά- του σημερινού πίνακα προσδόκιμου επιβίωσης.
    Φορολογική απαλλαγή εφόσον η ασφάλιση γίνεται μέσω ομαδικού συμβολαίου ασχέτως του αν το ασφάλιστρο πληρώνεται εξ ολοκλήρου από τον εργαζόμενο.
    Αφορολόγητη σύνταξη.
    Πολύ μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία για όσο πιο νεαρή ηλικία ασφαλίζεται κάποιος, ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά.

Η μεγαλύτερη βεβαιότητα του μέλλοντος είναι η αβεβαιότητα. Παρ' όλα αυτά, είναι σίγουρο ότι ένα συμπληρωματικό ποσό 10, 20, 50, 100 ευρώ την ημέρα κάτω από το μαξιλάρι, τη στιγμή που έχει προέλθει από τη δική μας πρόνοια, στα δύσκολα χρόνια της εργασίας και των πολλών οικογενειακών υποχρεώσεων, μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά μας και, ταυτόχρονα, σπουδαίο «τρόπαιο νίκης» επί των δυσκολιών στα χρόνια της παρακμής και της ύφεσης.