Η κλιματική αλλαγή σπρώχνει στην μετανάστευση 20 εκατ. ανθρώπους τον χρόνο καθώς οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την την παρατεταμένη ξηρασία, όπως στην κεντρική και βόρεια Αφρική. Ειδικότερα στη Σαχελιανή ζώνη, τη λωρίδα στέπας που εκτείνεται κάτω από τη Σαχάρα, η έρημος εξαπλώνεται ολοένα περισσότερο σε νέες περιοχές, επηρεάζοντας άμεση τη ζωή των γηγενών.
Στο μέσο της ζώνης Σαχέλ βρισκόμαστε πολύ μακριά από τη θάλασσα. Στην περιοχή αυτή οι καιρικές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές στην κεντρική Ευρώπη. Το φαινόμενο της ερημοποίησης έχει προκαλέσει ζημίες σε περιουσίες αλλά και στις καλλιέργειες. Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής αναγκάζονται να μεταναστεύουν προς τον βορρά, σε αναζήτηση πιο γόνιμων εδαφών και ενός πιο φιλικού φυσικού περιβάλλοντος για να ζήσουν.
Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα της Greenpeace περίπου 20 εκατομ. άνθρωποι παγκοσμίως αφήνουν τις εστίες τους λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων που επιδρούν με καταλυτικό τρόπο στην καθημερινότητά τους, προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.
Η ερημοποίηση περιγράφει τη διαδικασία μετατροπής μίας γόνιμης περιοχής σε άγονη. Κυρίως αφορά περιοχές στην Αφρική, την Αμερική και την Ασία όπου παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της ξηρασίας. Περίπου 70.000 τ.μ. ερήμου δημιουργούνται κάθε χρόνο. Μία έκταση όση και η Ιρλανδία. Υπαίτια δεν είναι μόνο η κλιματική αλλαγή αλλά και ο ανθρώπινος παράγοντας.Η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης τέθηκε σε ισχύ το 1996 με στόχο να περιορίσει την εκτεταμένη ξηρασία σε πολλές περιοχές του πλανήτη.
Έκτοτε πολλά μέτρα έχουν αποσυρθεί και πολλές νομοθεσίες έχουν ατονήσει. Το φαινόμενο της ερημοποίησης άρχισε να απασχολεί τον κόσμο σε διεθνές επίπεδο μετά τη συνάντηση που διοργάνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη στο Ναϊρόμπι της Κένυας το 1977, η οποία προεκλήθη και λόγω της εκτεταμένης ξηρασίας στην Sahel της Δυτικής Αφρικής και των δραματικών επιπτώσεων που είχε στις ανθρώπινες ζωές, στη κτηνοτροφία και στο οικολογικό περιβάλλον της συγκεκριμένης περιοχής.Πάντως, ιστορικά, η ερημοποίηση είναι ένα φυσικό φαινόμενο που λαμβάνει χώρα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο Πλάτων αναφέρεται έμμεσα σ’ αυτό το φαινόμενο στον «Κριτία», όπου περιγράφει τους γυμνούς λόφους της Αττικής, οι οποίοι κάποτε αποτελούσαν δασική περιοχή πριν από 500 χρόνια (δηλ. το 750 π.χ.).
