Οι επερχόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές προσφέρουν μια ένδειξη για την ταραχώδη πολιτική της εποχής μας. Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης του παραδοσιακού χάσματος μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, καθώς και των κομμάτων που συνδέονται με αυτό. Στην θέση του, μια νέα αντιπολίτευση αναδύεται μεταξύ του εθνικιστικού λαϊκισμού αφενός, και της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας, από την άλλη. Αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το μοντέλο της κοινωνίας -και της δημοκρατίας- που δέσποζε στην Δύση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Η γαλλική πολιτική κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχει χαρακτηριστεί από μια σχετικά σταθερή εναλλαγή στην εξουσία, μεταξύ του κεντροδεξιού κόμματος (πρόσφατα μετονομάστηκε σε Ρεπουμπλικανικό), με θέσεις υπέρ της απελευθέρωσης της αγοράς και των παραδοσιακών κοινωνικών αξιών και του κεντροαριστερού αντιπάλου του (το Σοσιαλιστικό Κόμμα), που υπερασπίζεται την περισσότερη κοινωνική πρόνοια και την οικονομική αναδιανομή. Ενώ τα δύο αυτά κόμματα διαφωνούσαν σχετικά με το βαθμό της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, υπήρχε μια βασική συναίνεση για μοντέλο του κράτους πρόνοιας, καθώς και στη δέσμευση της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την πολυμέρεια στις διεθνείς υποθέσεις.
Σήμερα, αυτά τα κόμματα δεν είναι παρά σκιές του προηγούμενου εαυτού τους. Αντιμετωπίζοντας ιστορικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής, ο νυν πρόεδρος των Σοσιαλιστών Φρανσουά Ολάντ, αποφάσισε να μην επιδιώξει επανεκλογή. Ο πρώην πρωθυπουργός του, Manuel Valls, έχασε στο προκριματικές έναντι του αουτσάιντερ Benoît Hamon, του οποίου η βασική πρόταση για καθολικό βασικό εισόδημα κατόρθωσε να κινητοποιήσει υποστήριξη από την ακροαριστερή βάση του κόμματος, αλλά φαίνεται να έχει ελάχιστες πιθανότητες να ληφθεί σοβαρά υπόψη από το ευρύτερο εκλογικό σώμα.
Από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων, οι προκριματικές εκλογές κερδήθηκαν από ένα άλλο αρχικά αουτσάιντερ, τον Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος πρότεινε επίσης μια ριζοσπαστικοποιημένη εκδοχή της παραδοσιακής πλατφόρμας του κόμματος. Η συνταγή του για μια «θεραπεία σοκ» της απελευθέρωσης της αγοράς σε συνδυασμό με έναν πρόδηλο θρησκευτικό συντηρητισμό, αποδείχθηκε ελκυστική για ένα μικρό τμήμα της βάσης του κόμματος, αλλά θεωρείται ως εμπόδιο για την απόκτηση υποστήριξης από το πιο κεντρώο εκλογικό σώμα που του χρειάζεται, για να κερδίσει στις γενικές εκλογές.
Επιπλέον, η εκστρατεία του Φιγιόν έχει πρόσφατα βασανιστεί από τους ισχυρισμούς ότι προσέλαβε τη σύζυγό του ως εικονική βοηθό, όταν εκείνος υπηρετούσε ως μέλος του κοινοβουλίου. Επιβεβαιώνοντας ότι ανήκει σε μια πολιτική τάξη που εκλαμβάνεται ευρέως ως διεφθαρμένη και αυτοαναφορική, αυτό το σκάνδαλο ίσως να καταφέρει ακόμη και θανατηφόρο πλήγμα στην εκστρατεία του. Δεν είναι σαφές ωστόσο, το ποιός θα μπορούσε να αναδειχθεί για να τον αντικαταστήσει τώρα, αφού έχουν ολοκληρωθεί οι προκριματικές εκλογές.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι αμφότεροι οι ηγέτες των δύο κομμάτων που κάποτε κυριαρχούσαν στη γαλλική πολιτική, προβλέπεται πλέον να αποκλειστούν από το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ακόμα και μαζί, στις δημοσκοπήσεις παίρνουν λιγότερο από το 35% των ψήφων στον πρώτο γύρο. Ο πραγματικός αγώνας για την εξουσία γίνεται αλλού.
πηγή: premium.paratiritis.gr