Η κατάταξη των αμοιβαίων κεφαλαίων από εταιρείες αξιολόγησης όπως είναι η Morningstar Inc. και η S & P Global Intelligence μπορεί τελικά να μην έχει και μεγάλη αξία. Αυτό υποστηρίζει ο Shlomo Benartzi καθηγητής λήψης αποφάσεων στο UCLA Anderson School of Management και συγγραφέας του βιβλίου “The Smarter Screen”.
Το θεμελιώδες ελάττωμα της αξιολόγησης βασίζεται στην υπόθεση ότι οι επενδυτές των αμοιβαίων κεφαλαίων απεχθάνονται τον κίνδυνο. Αυτή βέβαια είναι η κλασική παραδοχή της οικονομικής ανάλυσης, αλλά είναι γνωστό ότι δεν ισχύει πάντα, και για όλες τις επενδύσεις. Για παράδειγμα στα παράγωγα το ρίσκο είναι επιθυμητό και ανεβάζει την αξία του προϊόντος. Με απλά λόγια, δεν αισθάνονται απέναντι στο ρίσκο με τον ίδιο τρόπο.
Το ερώτημα είναι πως κανείς μπορεί να μετρήσει το ρίσκο που είναι διαθέσιμος να αναλάβει ένας επενδυτής. Για την ώρα δεν υπάρχουν πολλές μαθηματικές τεχνικές αλλά μπορεί να εισαχθούν στο μέλλον. Αν κάποιος έχει ένα συντελεστή απέχθειας ρίσκου γύρω στο 2, τότε το παραδοσιακό σύστημα αξιολόγησης έχει κάποια χρησιμότητα. Αλλά αν ο συντελεστής είναι στο 1 ή πάνω από 3, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Η αξιολόγηση, και άρα η σύσταση ενός αμοιβαίου κεφαλαίου προς έναν επενδυτή μπορεί μόνο να γίνει ουσιαστικά με την προϋπόθεση ότι είναι γνωστή η ανεκτικότητα του κινδύνου. Αυτό έχει να κάνει με την διασπορά ενός χαρτοφυλακίου. Θεωρείται ότι μια μεγάλη διασπορά μειώνει τον κίνδυνο, από την άλλη μεριά όμως αυτή τη τακτική δεν μπορεί να δώσει μεγαλύτερες αποδόσεις από τους χρηματιστηριακούς δείκτες.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο καθηγητής είναι ότι επειδή το ρίσκο είναι υποκειμενικό, δεν μπορεί να αξιολογηθεί ένα αμοιβαίο χωρίς προηγουμένως να είναι γνωστό για τι είδους επενδυτές προορίζεται αυτή η αξιολόγηση.