Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ ήταν ένας σκηνοθέτης που ενσάρκωνε την αντίφαση. Ήταν ριζοσπάστης αουτσάιντερ, που επίσης γνώριζε διάσημους και δημιουργός του κινηματογράφου, που γεφύρωσε το παλιό ήθος των ταινιών με την πρωτοπορία.
Το παράδοξο αυτό διερευνάται στο ωριαίο ντοκιμαντέρ "Godard par Godard" σε σενάριο του Φρεντερίκ Μπονό και σκηνοθεσία της Φλοράνς Πλαταρέ, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών ως φόρος τιμής στον Γκοντάρ, οκτώ μήνες μετά τον θάνατό του, στις 13 Σεπτεμβρίου 2022.
Η ταινία είναι μία χρονολογική παρουσίαση των ταινιών του Γκοντάρ, η οποία καταγράφει πού βρισκόταν όταν γύριζε κάθε κινηματογραφικό έργο. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε μαζί με την τελευταία ταινία του Γκοντάρ, του 20λεπτου φιλμ «Trailer of the Film That Will Never Exist: Phony Wars».
Η πρωτοποριακή ταινία του Γκοντάρ, «Breathless» (Με κομμένη την ανάσα) τον εκτόξευσε στη σκηνή της ποπ κουλτούρας της νέας κινηματογραφικής επανάστασης το 1960.
Ο Γκοντάρ, ο οποίος στα νεανικά του χρόνια φλέρταρε με την υποκριτική, ήξερε πώς να υποδύεται τον ρόλο του εαυτού του δίνοντας εκατοντάδες συνεντεύξεις, αναφέρεται σε κριτική του ντοκιμαντέρ στο Variety.
Το "Godard par Godard" συγκεντρώνει πλάνα αρχείου, συμπεριλαμβανομένων εικόνων του σκηνοθέτη στα γυρίσματα κλασικών ταινιών τη δεκαετία του ’60 και σκηνών που τον εμφανίζουν να περιπλανιέται στους δρόμους και τα καφέ του Παρισιού με ένα τσιγάρο στο χέρι.
Κατά τη δεκαετία του ’60, ο Γκοντάρ άρχισε να χρησιμοποιεί ερωτήσεις του Τύπου για να μετατρέψει τις απαντήσεις του σε περφόρμανς. Έλεγε: "Είστε όλοι μέρος του συστήματος. Εγώ δεν είμαι".
Αλλά και το σύστημα τον άφησε πίσω, πέρασε από τα πέντε στάδια της αποξένωσης μέχρι να βγει στην άλλη πλευρά. Απέρριψε την ιδέα ότι έφυγε ποτέ και είπε και ότι η ταινία «Slow Motion», ήταν η πρώτη στην οποία εξέφραζε αυτό που πραγματικά είναι, αναφέρει το Variety.
Το "Godard par Godard" ακολουθεί τον σκηνοθέτη και τη δεκαετία του 2000, όταν κλείστηκε στο ελβετικό καταφύγιό του και το έργο του έγινε πιο δύσκολο από ποτέ.
Το ντοκιμαντέρ είναι ένα πορτρέτο του σκηνοθέτη που δεν γυρίζει ποτέ την ίδια ταινία δύο φορές και συνεχίζει ακούραστα την έρευνά του με πραγματικά ανεξάντλητη έμπνευση, αφηγείται μια ζωή στον κινηματογράφο. ενός ανθρώπου που απαιτεί πάντα πολλά από τον εαυτό του και την τέχνη του, σε σημείο να συγχωνεύεται μαζί της, αναφέρεται στην περιγραφή.
