Στις 3 Μαρτίου 2022 κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων προς συζήτηση, με πρωτοβουλία του Υφυπουργού Αθλητισμού κ. Αυγενάκη, σχέδιο αθλητικού νόμου, μέρος του οποίου αφορά στον λεγόμενο «ηλεκτρονικό αθλητισμό», τα e-sports.
Όπως υποδηλώνεται στην Εισηγητική Έκθεση, το εν λόγω κεφάλαιο έχει σκοπό την καθιέρωση κι ενίσχυση του «Ηλεκτρονικού Αθλητισμού». Αυτό εξυπηρετείται μέσω της αναγνώρισης των ηλεκτρονικών παιγνίων που παραπέμπουν σε αθλητικού περιεχομένου εικονική δραστηριότητα μέσω ψηφιακού περιβάλλοντος ως πραγματικών αθλητικών δραστηριοτήτων και μάλιστα κατά την έννοια του ν. 2727/99, δηλαδή του βασικού πλαισίου νόμου που διέπει τον ελληνικό αθλητισμό εδώ και 23 χρόνια.
Το πιο βασικό ερώτημα αφορά στην ορθότητα της αναγνώρισης του «Ηλεκτρονικού Αθλητισμού» ως αθλητισμού με την ευρεία και ειδικότερη έννοια που προσδίδουν όλοι οι θεσμικοί, επιστημονικοί και άλλοι αρμόδιοι φορείς στις έννοιες sport και αθλητισμός. Μια ενέργεια που δεν αποτελεί κοινή πολιτική στα κράτη-μέλη της ΕΕ, η πλειοψηφία των οποίων στέκεται τουλάχιστον με σκεπτικισμό στην εν λόγω προσπάθεια διάφορων επιχειρηματικών κύκλων.
Όταν δηλαδή σε επίπεδο ΕΕ δεν έχει ληφθεί απόφαση εάν και κατά πόσο είναι σωστό ο «Ηλεκτρονικός Αθλητισμός» να γίνει νόμιμο μέρος του ευρωπαϊκού αθλητικού μοντέλου, για να αναπτυχθούν στο μέλλον νομικά πλαίσια (ιδίως σε ό,τι αφορά ζητήματα ντόπινγκ και διαφθοράς), σπεύδει η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα να συνταχθεί -και στο θέμα αυτό- με τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες πρακτικές, ανοίγοντας το παράθυρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συμφέροντα που δεν έχουν κανένα σκοπό την ανάπτυξη του αθλητισμού, βάλλοντας με αυτό το νομοσχέδιο ακριβώς στον πυρήνα της αθλητικής δραστηριότητας.
Όπως προκύπτει από τη σχετική βιβλιογραφία και τη δημόσια επιστημονική συζήτηση διεθνώς, τα e-sports στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ενταχθούν σε ειδικό κανονιστικό πλαίσιο και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αναγνωρισθούν ως μέρος του εθνικού κι ευρωπαϊκού αθλητικού μοντέλου. Κάθε άλλη απόφαση θα έχει αντιαθλητικό και αντικοινωνικό χαρακτήρα και θα προκαλέσει σοβαρές περιπλοκές στο μέλλον.
Αντίστοιχα, αυτή η δραστηριότητα δεν ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδας και στην αναρμόδια Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, αλλά σε άλλες κρατικές, διοικητικές κι ελεγκτικές Αρχές. Είναι πιο ενδεδειγμένο και ασφαλές να υπαχθεί στα Υπουργεία Ψηφιακής Πολιτικής, Οικονομικών, Εμπορίου και στην Αρχή Ελέγχου Ηλεκτρονικών Παιγνίων, ώστε να διαμορφωθούν και οι φορολογικοί μηχανισμοί κι εποπτεία για την αποφυγή της διαφθοράς.
Σίγουρα τα e-sports, όπως κι αν «βαπτισθούν» στην ελληνική γλώσσα, όσο δημοφιλή κι αν είναι, σε όσο επικερδή βιομηχανία κι αν εξελίσσονται, δεν έχουν καμιά σχέση με τον αθλητισμό, ούτε με τον ερασιτεχνικό, ούτε με τον επαγγελματικό, ούτε φυσικά με την ενεργητική δραστηριότητα και ένα τρόπο ζωής που προάγει την σωματική και ψυχική υγεία.
Όλο το κείμενο εργασίας: https://bit.ly/3pOBVPi
Κείμενο εργασίας στο Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ των Ιούλιου Συναδινού, Εκπαιδευτικού – Ph.D Αθλητικής Κοινωνιολογίας, πρ. Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού και Γιώργου Καλούδη, Δικηγόρου (Αθλητικό Δίκαιο), πρ. νομικού συμβούλου στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού