Το ενδιαφέρον της Ρωσίας στην Συρία ανανέωσε τις συζητήσεις για τα ρωσικά κίνητρα. Γιατί, μια χώρα που ταλαιπωρείται υπό την πίεση των προβλημάτων της οικονομίας και που ήδη έχει μία πλειάδα αντιπαραθέσεων, να ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο στρατιωτικών επιχειρήσεων;
Μια απάντηση είναι απλή: το φυσικό αέριο. Συγκεκριμένα, τα περισσότερα από τα ξένα εμπόλεμα μέρη στον πόλεμο της Συρίας είναι χώρες που εξάγουν αέριο με συμφέροντα σε ένα από τα δύο ανταγωνιστικά σχέδια αγωγών που επιδιώκουν να διασχίσουν το συριακό έδαφος για να παραδώσουν ποσότητες φυσικού αερίου είτε από το Κατάρ είτε από το Ιράν στην Ευρώπη.
Και η Ρωσία σήμερα είναι ένας απο τους πιο σημαντικούς παίκτες ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι θα πρέπει να είναι παρούσα σε κάθε μέτωπο που θα έθετε σε αμφισβήτηση τα μακροπρόθεσμα ενεργειακά συμφέροντα της. Και στην συριακή διαμάχη έχουν εμπλακεί όλοι οι σημαντικοί παραγωγοί: Σαουδική Αραβία, Ιράν, Κατάρ.
Το Ιράν που απεγκλωβίζεται από τις διεθνείς κυρώσεις με τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου του να γίνονται πάλι διαθέσιμα για εξαγωγή έχει ζωτικά συμφέροντα. Για αυτό ,από την έναρξη των εχθροπραξιών έχει παράσχει ευρεία στήριξη στην κυβέρνηση Άσαντ. Η Τεχεράνη έχει πολλούς λόγους για να υποστηρίξει τον Άσαντ –η Δαμασκός υπήρξε ένας αξιόπιστος σύμμαχος και κανάλι για την αποστολή όπλων προς την Χεζμπολάχ- και η θέση της Συρίας ως εν δυνάμει οδός διέλευσης για τα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου του Ιράν σίγουρα περιλαμβάνεται σε αυτούς.
Το Κατάρ, εν τω μεταξύ, άρχισε να εργάζεται για την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Το Κατάρ προσπάθησε επίσης να απομονώσει διπλωματικά τον Άσαντ παραδίδοντας στην αντιπολίτευση την έδρα της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο. Με τον τρόπο αυτό, το Κατάρ έβαλε σε κίνδυνο τις προηγουμένως στενές σχέσεις του με το Ιράν . Και αυτό με την σειρά του αντιμετωπίζει την Συρία ώς διάδρομο διέλευσης.
Αλλά και για την Σαουδική Αραβία, ο έλεγχος της ροής ενέργειας προς την Ευρωπη είναι ζωτικής σημασίας. 'Αλλωστε,η παρουσία του Ιράν στην περιοχή , ενός ανταγωνιστή στην μάχη για τον περιφερειακό έλεγχο δίνει ένα πρόσθετο κίνητρο για την εμπλοκή της.
Η ρωσική επέμβαση προσθέτει ένα νέο επίπεδο. Η Ρωσία θα προτιμούσε να δει την κατασκευή ενός αγωγού Ιράν-Ιράκ -Συρίας ή απολύτως κανέναν αγωγό, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει καλύτερα τις προμήθειες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, τον κύριο πελάτη της καθώς, η Gazprom πωλεί το 80% του φυσικού της αερίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει να αναπτύξει επιπλέον αγωγούς από την Κεντρική Ασία και την Μέση Ανατολή για να μειώσει περαιτέρω την εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο. Νέοι αγωγοί από το Κατάρ και το Ιράν θα μπορούσαν να πάρουν μερίδιο αγοράς από την Ρωσία, αλλά το πιο σημαντικό θα ήταν η μείωση των τιμών κάτω από το επίπεδο που χρειάζεται ο ρωσικός κρατικός προϋπολογισμός για να επιβιώσει.
Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε πολιτική διευθέτηση της κρίσης στην Συρία πρέπει επίσης να συμβιβάσει αντικρουόμενα συμφέροντα φυσικού αερίου.