H σχεδόν βέβαιη είσοδος του AFD στην ομοσπονδιακή συνέλευση θα είναι από μόνη της ένα γεγονός στη γερμανική πολιτική: Η πρώτη φορά από το 1949 που ένα κόμμα στα δεξιά του CDU και του CSU –ένα κόμμα που χρησιμοποιεί ξεκάθαρα ρατσιστική και εθνικιστική ρητορική- θα κερδίσει έδρες σε αυτό το σώμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι σύμφωνα με πολιτικούς επιστήμονες, το μερίδιο των ψήφων που θα λάβει το AFD στις ομοσπονδιακές εκλογές θα είναι ένα σημαντικό μέτρο της υγείας της δημοκρατίας της Γερμανίας.
Πλέον, το ερώτημα είναι πόσο μακριά θα πάει το CDU της Μέρκελ και το CSU για να δελεάσουν ψηφοφόρους οι οποίοι διαφορετικά θα μπορούσαν να στηρίξουν το AFD. Αν κρινει κανεις απο τον "αντίπαλο" το μόνο που μπορεί να περιμενει κανείς είναι μία σκλήρυνση της στάσης τους.
Αυτό το συνειδητοποιεί κανείς αν μελετήσει το AfD και το ακροατηριό του.Το AFD γεννήθηκε μετά από μια περιθωριακή εξέγερση εντός του CDU εναντίον ενός δεύτερου πακέτου οικονομικής διάσωσης για την Ελλάδα το 2012. Το μανιφέστο του κόμματος χαρακτήρισε την ευρωζώνη ως «ακατάλληλη» νομισματική ζώνη, επέκρινε την πολιτική διάσωσης της Μέρκελ ως ότι «επεκτείνει και παραποιεί» τις ενδημικές ανισορροπίες στο εσωτερικό της νομισματικής ένωσης, και επέμεινε ότι η Γερμανία δεν θα πρέπει να είναι υπεύθυνη για την πληρωμή των χρεών των ξένων χωρών.
Το AFD έχει τα τελευταία χρόνια παρασυρθεί προς τον δεξιό λαϊκό (volkish) εθνικισμό, με τις τάξεις του να είναι γεμάτες με μεσοκατώτερης τάξης Γερμανούς (κυρίως άνδρες), παράλληλα με έναν πυρήνα ακροδεξιών ιδεολόγων. Έχει αξιοποιήσει την εισροή των προσφύγων για να επιβιώσει από εσωτερικές διαιρέσεις -πολλοί από τους φιλελεύθερης άποψης ακαδημαϊκούς οι οποίοι ήταν αντίθετοι με το ευρώ στις αρχικές ημέρες του κόμματος έκτοτε το εγκατέλειψαν- εισερχόμενο σε πολιτειακά νομοθετικά σώματα σε ολόκληρη την χώρα και λαμβάνοντας έως και 20% στις εκλογές στα ανατολικά κρατίδια της Γερμανίας. Η αύξηση της δυσαρέσκειας για τους μετανάστες που έχουν εισέλθει στην Γερμανία από τις αρχές του 2015, έχει δώσει στο AFD σημαντική ώθηση στις δημοσκοπήσεις.
Ιδιαίτερα ισχυρό είναι στην Ανατολική Γερμανία όπου 26 χρόνια μετά την επανένωση, τα πρώην κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, έχουν δει τις οικονομίες τους να λιμνάζουν και τους πληθυσμούς τους να μειώνονται. Για πολλούς, οι μνήμες των «παλιών καλών ημερών» ασκούν μια ισχυρή έλξη.
Οι προσδοκίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την εθνική επανένωση το 1990 ήταν τεράστιες. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι ήταν μια ψευδαίσθηση. Το εισόδημα και η παραγωγικότητα στην Ανατολική Γερμανία δεν έχουν συγκλίνει με τα ποσοστά στην Δύση, και έτσι οι υψηλής εξειδίκευσης εργαζόμενοι έχουν φύγει. Στην πραγματικότητα, από τις 14 διοικητικές περιφέρειες που περιλαμβάνει η Σαξονία-Άνχαλτ, περισσότερες από τις μισές έχουν δει τους πληθυσμούς τους να μειώνονται κατά 10-20% από το 1990˙ επτά έχουν δει τους πληθυσμούς τους να μειώνονται περίπου 21-38% από το 1990.