Γνωρίζει το τέλος του «Game of Thrones» εδώ και δύο χρόνια και ανυπομονεί να μάθει την αντίδραση του κοινού. Θεωρεί ότι «ο επίλογος κάποιους θα δυσαρεστήσει και κάποιους θα ικανοποιήσει, όμως ήταν απαραίτητος». Μιλά πλέον σε παρελθοντικό χρόνο για την αμερικανική τηλεοπτική σειρά, στην οποία συμμετείχε τα τελευταία δέκα χρόνια ως υπεύθυνος για την οπτική αποτύπωση του σεναρίου και ως σχεδιαστής χαρακτήρων και αντικειμένων του κόσμου του Westeros (Γουέστερος).
Ο William Simpson, story board artist της σειράς που έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης παγκοσμίως, είναι Βορειο-Ιρλανδός καλλιτέχνης, ο οποίος ζει στο Χόλιγουντ, προάστιο του Μπέλφαστ και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να μοιραστεί τις γνώσεις και τις εμπειρίες του με λάτρεις της τέχνης των κόμικς. Φέτος συμμετείχε για πέμπτη χρονιά στο Thessaloniki Comic Convention «The Comic Con 5», στο περιθώριο του οποίου μίλησε εφ’ όλης της ύλης στην Κατερίνα Γιαννίκη για το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Και, μεταξύ άλλων, είπε:
Πότε ενταχθήκατε στη δημιουργική ομάδα του «Game of Thrones»;
Από το 2008, στην αρχή ως conceptual artist (εννοιολογικός σχεδιαστής) σχεδίαζα τα βασικά όπλα, Ice, Needle, Longclaw, τα όπλα των Lanister, των Dothraki, μετά μου ζήτησαν να κάνω τους White Whalkers, δράκους, ανταρόλυκους, άμαξες και στη συνέχεια κάποιες σκηνές και τελικά με προσέλαβαν στον πρώτο κύκλο ως story boarder. Εργάστηκα ως story boarder και περιστασιακά και ως conceptual artist σε όλους τους κύκλους της σειράς. Ήταν πολύ ωραία, ξεκίνησε για κάποιους μήνες και κράτησε 10 χρόνια.
Ποια στοιχεία πιστεύετε ότι συνέβαλαν στην τεράστια επιτυχία της σειράς;
Ήταν μία σειρά φαντασίας που έχει βάσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία στο σύνολό της. Ο Τζορτζ Ρέιμοντ Ρίτσαρντ Μάρτιν δεν αγνοούσε την ευρωπαϊκή ιστορία, όταν έγραφε το «Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου», στο οποίο βασίστηκε η τηλεοπτική σειρά, όταν έγραφε για τις ίντριγκες που υπάρχουν μέσα στην πλοκή του «Game of Thrones». Τοποθετώντας το Γουέστερος σε όλη την Ευρώπη, με την έννοια ενός χάρτη, ήταν ένας τρόπος για τον Τζορτζ Μάρτιν να ταυτοποιήσει διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Αλλά μπήκε και στην πολιτική ίντριγκα, στην πολιτική εκδίκηση. Το «Game of Thrones» είναι ξεχωριστό εξαιτίας όσων συμβαίνουν σε όλους τους χαρακτήρες. Οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες είναι φοβερές, όλοι είναι αντιμέτωποι με διάφορα θέματα. Και η ζημία στο λαό είναι φρικτή. Αυτό είναι το «Game of Thrones». Και έχει και δράκους.
Σε ποιες άλλες γνωστές κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές παραγωγές έχετε πάρει μέρος;
Έχω εργαστεί σε πολλές κινηματογραφικές παραγωγές. Πριν από το «Game of Thrones» συμμετείχα στην πολύ ωραία ταινία «Your Highness» (Νάταλι Πόρτμαν, Τζέιμς Φράνκο). Στη διάρκεια των γυρισμάτων των κύκλων του «Game of Thrones» εργαζόμουν για έξι μήνες, εκτός από τον τελευταίο κύκλο, για τον οποίο εργάστηκα ένα χρόνο.
Συμμετείχα σε πολλές ταινίες, στο θρίλερ «Unknown» με πρωταγωνιστή τον Λίαμ Νίσον, στο «Byzantium» ταινία με βαμπίρ, στο «Halo» ταινία επιστημονικής φαντασίας βασισμένη στο video game, στο «Morgan» που σκηνοθέτησε ο γιος του Ρίντλεϊ Σκοτ, Λουκ και στα φιλμ «Dracula Untold», «Reign of Fire», «Freeze Frame», «Breakfast on Pluto», «City Of Ember». Πάντα κάτι καινούριο προέκυπτε, συνήθως ταινίες. Συμμετείχα για κάποιο διάστημα στη σειρά «The Tudors», αλλά η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική παραγωγή στην οποία πήρα μέρος ήταν το «Game of Thrones». Και στο ενδιάμεσο διάστημα από τις ταινίες δημιουργώ βιβλία κόμικς και καλλιτεχνικά έργα.
Είστε στην πλεονεκτική θέση να γνωρίζετε το τέλος του «Game of Thrones». Τι μπορείτε να μας πείτε γι’ αυτό;
Ναι, γνωρίζω το τέλος εδώ και περίπου δύο χρόνια. Και είναι πολύ αστεία η κατάσταση, καθώς σε λιγότερο από δύο εβδομάδες η σειρά θα έχει τελειώσει. Και μετά το φαινόμενο «Game of Thrones» θα λάβει τέλος. Είναι ενδιαφέρον. Το τέλος είναι ενδιαφέρον.
Το «Game of Thrones» χρειάζεται ένα τέλος. Και το χρειάζεται τώρα. Πρέπει να ολοκληρωθεί γιατί αλλιώς θα γίνει γελοίο. Είναι πολύ καλύτερα να έχει έναν επίλογο, με τον οποίο κάποιοι θα ικανοποιηθούν, κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. Αυτή είναι η φύση της αφήγησης ιστοριών».
Ασχολείστε με την ιστορία, είναι στα πεδία των ενδιαφερόντων σας;
Διαβάζω ιστορία και μου αρέσει η ιστορία, με ενδιαφέρει πολύ η αρχαιολογία. Όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, μου αρέσει να επισκέπτομαι τα αρχαιολογικά μνημεία. Μου αρέσουν τα μέρη που έχουν ιστορία. Λέω συχνά στους ανθρώπους ότι μία νύχτα ήμουν στη Ρώμη, στο Κολοσσαίο και περπατούσα σε έναν δρόμο, σε έναν όμορφο δρόμο που κατασκευάστηκε πριν από 2000 χρόνια. Είναι θαυμάσιο. Όταν οι Αμερικανοί μιλούν για αντίληψη της ιστορίας είναι πριν από 250 χρόνια. Η αντίληψη των 2000 χρόνων ιστορίας είναι κάτι τρελό για τους Αμερικανούς.
Και μετά ήρθα στη Θεσσαλονίκη και βρέθηκα σε έναν δρόμο 3000 χρόνων. Κάθεσαι και σκέφτεσαι για τον χρόνο. Είναι πολύ ενδιαφέρον να ζεις με τον χρόνο πίσω σου. Είναι όμορφο και είναι ενδιαφέρον. Νομίζω ότι δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι αυτό, το οποίο ορθώνεται δίπλα σου, φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια πριν από 3000 χρόνια. Και ότι οι άνθρωποι ήταν εκεί, δούλευαν, έκαναν διαλείμματα, δειπνούσαν. Και στην Ελλάδα τα δείπνα διαρκούσαν ώρες ατέλειωτες. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι άνθρωποι συνεχίζουν να έρχονται.
Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι έχετε ταλέντο στο σχέδιο;
Μεγάλωσα ζωγραφίζοντας. Αυτό κάνω και είμαι πολύ τυχερός που μου το επέτρεψε η ζωή. Η μητέρα μου είπε ότι ζωγράφιζα από τριών ετών, αλλά νομίζω ότι μαθαίνεις στο σχολείο να ζωγραφίζεις, μαζί με τα άλλα παιδιά.
Όταν πήγα στο Γυμνάσιο οι συμμαθητές μου άρχισαν να μου ζητούν να ζωγραφίσω για εκείνους. Και τότε άρχισα να καταλαβαίνω και να αναρωτιέμαι «τι γίνεται εδώ, οι άνθρωποι έρχονται και μου λένε να ζωγραφίσω ένα άλογο επειδή το κάνω καλύτερα από τους άλλους».
Και ξαφνικά όταν πηγαίνεις στο καινούριο σχολείο, σε πυροβολούν με μαθηματικά, φυσική, κάνεις γυμναστική, δέχεται εκφοβισμό και πηγαίνεις στην τάξη για καλλιτεχνικά και κάνεις κάτι ξεχωριστό. Και η καθηγήτρια καλλιτεχνικών το παρατηρεί κα σου λέει ότι πρέπει να προχωρήσεις. Και είσαι 13-14 και σκέφτεσαι «γιατί όχι;». Ο πατέρας μου ήθελε να έχω μία σταθερή δουλειά, να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων, η μητέρα μου ήταν πιο ρομαντική, μου έλεγε υπέροχες ιστορίες για ζωγράφους, τον Ντα Βίντσι, τον Μικελάτζελο, τον Βαν Γκογκ. Νομίζω ότι πάντα ήθελα να ζωγραφίζω. Το έκανα αυτόματα. Χρειάστηκαν πολλά για να φθάσω στο σημείο που είμαι σήμερα.
Τι συμβουλεύετε νέους δημιουργούς, που θέλουν να ακολουθήσουν τη δική σας επαγγελματική πορεία;
Το πρόβλημα είναι ότι νέοι άνθρωποι έρχονται και μου λένε «θέλω να κάνω τη δουλειά που κάνετε», «πώς μπορώ να ακολουθήσω το επάγγελμά σας;». Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκαν 20 χρόνια δημιουργίας κόμικς προτού προσεγγίσω τις κινηματογραφικές παραγωγές. Η ενασχόληση με τις κινηματογραφικές ταινίες προέκυψε τελείως τυχαία. Οπότε ίσως δεν θέλουν να ακολουθήσουν τη δική μου πορεία. Πρέπει όμως να μάθουν να αφηγούνται μία ιστορία σωστά. Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις να αφηγείσαι ιστορίες είναι να περνάς πολύ χρόνο σχεδιάζοντας κόμικς. Αν δεν μπορείς, πρέπει να συνδεθείς με ανθρώπους που δημιουργούν ταινίες μικρού μήκους, ώστε να μάθεις τα βήματα για να κάνεις κάτι που θα είναι κατανοητό, όταν το βλέπεις στην οθόνη. Και πρέπει να καταλαβαίνεις πώς να ερμηνεύεις ένα σενάριο. Να είσαι σε θέση να κάνεις αυτό που χρειάζεται να φαίνεται στην οθόνη. Αλλά δεν πρέπει να θεωρείς ότι ξέρεις τα πάντα αμέσως από την αρχή. Εγώ δεν το έκανα. Έλεγα ιστορίες μέσα από τα κόμικς για 20 χρόνια.
