Ο κ. Ερντογάν χρησιμοποιεί το πραξικόπημα για να προχωρήσει στον περιορισμό των θεμελιωδών ελευθερίων. Το δικαστικό σώμα και ο στρατός βρίσκεται στο επίκεντρο του μεγάλου ξεκαθαρίσματος, καθώς είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο Τούρκος πρόεδρος προχωρά με γοργά βήματα στην «Ερντογανοποίηση» της Τουρκίας.
Οι εκκαθαρίσεις στο δικαστικό σώμα συνδέονται το δίχως άλλο με παλιούς ανοικτούς λογαριασμούς, αλλά και με το ...μέλλον. Ο κ. Ερντογάν γνωρίζει ότι οι κατηγορίες διαφθοράς εις βάρος του και κατά μελών της οικογένειάς του το 2013 μπορεί να εξελιχθούν σε μία μόνιμη απειλή.
Τότε είχε αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ένα μάλλον «παράξενο τρόπο». Όταν οι εισαγγελείς προσπάθησαν να απαγγείλουν κατηγορίες εναντίον του ίδιου και της οικογένειάς του, ο Ερντογάν τους αντικατέστησε γρήγορα. Οι κατηγορίες στην συνέχεια απορρίφθηκαν. Έτσι, ο Ερντογάν ξέρει ότι πρέπει να συνεχίσει να κερδίζει εκλογές και να εδραιώνει την εξουσία του, μήπως ο ίδιος και τα μέλη της οικογένειάς του εκτεθούν σε δίωξη.
Αλλά οι εκκαθαρίσεις συνδέονται και με την ομάδα Γκιουλέν. Το τουρκικό δικαστικό σώμα δεν ήταν ποτέ πλήρως ανεξάρτητο. Ιστορικά, ενήργησε ως όργανο της κοσμικής ελίτ και υπήρξε εχθρικό προς τις ομάδες, εκτός από εκείνες που ακολουθούσαν τον Κεμαλισμό – αποτέλεσε έτσι ένα σημαντικό συστατικό τού παραδοσιακού δημοκρατικού ελλείμματος της χώρας.
Όταν το ΑΚΡ ανέλαβε την εξουσία το 2003, το κόμμα δεν είχε δικά του στελέχη για να αντικαταστήσει τις κοσμικές ομάδες που είχαν κυριαρχήσει στην γραφειοκρατία και στο δικαστικό σώμα. Έτσι, ο Ερντογάν βασίστηκε στο κίνημα Γκιουλέν, το οποίο ήταν πάρα πολύ πρόθυμο να συνεργαστεί, αφού είχε ακολουθήσει μια μακροπρόθεσμη στρατηγική τοποθέτησης συμπαθούντων του στον κρατικό μηχανισμό.
Η γκιουλενική αστυνομία και το δικαστικό σώμα ενεργοποίησαν τις αντιστρατιωτικές (Εργκένεκον και Balyoz) και αντι-κουρδικές (KCK) δικαστικές υποθέσεις, απολάμβαναν ελευθερία δράσης ως την στιγμή που ο Ερντογάν αποφάσισε να χωρίσει τον δρόμο του από το κίνημα.
Ο Φετουλάχ Γκιουλέν δεν είναι αντίθετος με τον πλήρη εξισλαμισμό τής Τουρκίας, ούτε με τη νεο-οθωμανική ηγεμονική ονείρωξή της. Διαφωνεί, απλώς με τον Ερντογάν ως προς τις μεθόδους του, τις οποίας θεωρεί βάρβαρες και καταστροφικές σε ό, τι αφορά τον αθόρυβο εξισλαμισμό τής τουρκικής εξουσιαστικής ελίτ.
Διαφωνεί με τον ερντογανικό νόμο περί απαγόρευσης των ιδιωτικών του κολεγίων, τα οποία του αποφέρουν μεγάλα κέρδη και αποτελούν τον μηχανισμό παραγωγής των στελεχών του στην Τουρκία και διαφωνεί με την διάθεση του Ερντογάν να χειραφετηθεί από την υποταγή του στο κίνημα το οποίο τον ανέδειξε: δηλαδή το δικό του.
Αναφορικά με τα θέματα της μεθόδου του εξισλαμισμού τής τουρκικής κοινωνίας και των ελίτ της, ο Γκιουλέν θεωρεί ότι πρέπει οι πιστοί του να λειτουργούν με μετριοπαθές προσωπείο.
Ο μέχρι πρόσφατα σκληρός αντισημίτης Γκιουλέν ανέκρουσε πρύμναν, αντιλαμβανόμενος ότι πρέπει να ρίξει τον αντισημιτισμό του, ώστε να τύχει υποστήριξης από το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ. Άλλωστε, είναι γνωστή η διαμονή του στην Πενσυλβάνια (ΗΠΑ) από το 1999, όπως και το ότι έχει κατηγορηθεί από την ΜΙΤ σε έκθεσή της για το σκάνδαλο Σιουσουρλούκ.