Το προφίλ των εργαζομένων που μπορεί να αντιμετωπίζουν προβλήματα εξάρτησης αλλά και τους τρόπους με τους οποίους οι εργαζόμενοι αυτοί πρέπει να στηριχθούν από τη διοίκηση των εταιρειών περιέγραψαν ο Θανάσης Αποστολόπουλος, Ψυχίατρος & Γνωσιακός-Συμπεριφορικός Ψυχοθεραπευτής και ο Νικόλαος Παπαστεργίου, Κλινικός Ψυχολόγος σε συζήτηση με τίτλο «Πρόληψη και διαχείριση εθιστικών συμπεριφορών στο εργασιακό περιβάλλον» στο συνέδριο «ΜΗΝ ΚΟΛΛΑΣ» που διοργανώνει ο Όμιλος ΑΝΤΕΝΝΑ και η Tsomokos Communications.
Στους εργασιακούς χώρους οι πιο συχνές εξαρτήσεις αφορούν σε ουσίες και τυχερά παιχνίδια. Πρόκειται κυρίως για άτομα 25-65 ετών, κυρίως άντρες, με καλό μορφωτικό επίπεδο (δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση) με εξάρτηση από μία ουσία που κυρίως ξεκινάνε την χρήση στις αρχές της ενήλικης ζωής.
Οι τρόποι για να διακρίνει κάποιος την εξάρτηση ενός εργαζόμενου είναι όταν παρατηρούνται αλλαγές στη συμπεριφορά, δυσκολία του εργαζόμενου να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της δουλειάς, αναβολή υποχρεώσεων και όταν ένας εργαζόμενος μπορεί να ζητάει δανεικά από συναδέλφους (σε περιπτώσεις εξάρτησης από τζόγο).
Ο Α. Αποστολόπουλος τόνισε πόσο επικίνδυνη είναι η χρήση της κάνναβης, αφού το 95% των χρηστών έχουν ξεκινήσει από κάνναβη σε μικρή ηλικία και υπογράμμισε ότι είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους εφήβους.
Σε ότι αφορά στην απεξάρτηση του εργαζόμενου, ο Α. Αποστολόπουλος σημείωσε ότι «δεν είναι μία one stop διαδικασία, δεν είναι σπριντ αλλά μαραθώνιος» και ανέφερε ότι είναι καλή ιδέα και οι ιατροί εργασίας να εμπλέκονται τουλάχιστον σε επίπεδο πρώτης πρόληψης.
Για το πόσο δύσκολο είναι ο εργαζόμενος να αντιμετωπίσει και να απαλλαχθεί από το στίγμα μίλησε ο Ν. Παπαστεργίου αναφέροντας ότι ο εργαζόμενος «νιώθει δακτυλοδεικτούμενος, νιώθει ότι παλεύει μόνος του, ενώ τον παρακολουθούν οι προϊστάμενοι και η διοίκηση.»
Προκειμένου να στηρίξουν τους εργαζόμενούς τους στην προσπάθεια απεξάρτησης, οι εταιρείες πρέπει να διαθέτουν: ξεκάθαρη και απλή πολιτική, προσβάσιμη σε όλους, πρόγραμμα ενημέρωσης του προσωπικού, προγράμματα βοήθειας των εργαζομένων και των οικογενειών τους και να μην καταφεύγουν σε τιμωρητικές πρακτικές.
Όπως σημείωσε ο Ν. Παπαστεργίου, πολλές φορές το στίγμα συνοδεύει και την εικόνα της διοίκησης για την απόδοση- ικανότητα του εργαζόμενου, οι μάνατζερ φοβούνται για γενίκευση της παραβατικότητας και επίσης διστάζουν να εμπιστευτούν στους χρήστες χρήματα ή πρόσωπα της οικογένειάς τους. Γεγονός που οδηγεί σε φαύλο κύκλο, αφού το άγχος μπορεί να στείλει και πάλι τον χρήστη στην εξάρτηση.