Ενίσχυση των ΜΕΘ-Παίδων και Νεογνών με την αύξηση του αριθμού τους για τη Βόρεια Ελλάδα και στελέχωσή τους με άμεσες μαζικές προσλήψεις μόνιμου και εξειδικευμένου προσωπικού απαιτεί η Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ), ζητώντας παράλληλα ένα ολοκληρωμένο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας για τον παιδιατρικό πληθυσμό.
Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, που δόθηκε στο πλαίσιο κινητοποιήσεων της ΕΝΙΘ, με αφορμή τα περιστατικά της διακομιδής παιδιών από Γρεβενά, Κοζάνη και Δράμα σε ΜΕΘ της Αθήνας και της Πάτρας, ο πρόεδρος της ΕΝΙΘ Χρήστος Καραχρήστος ανέφερε ότι στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν 8 ΜΕΘ Παίδων και δύο ΜΕΘ Παίδων για περιστατικά Covid στο Ιπποκράτειο καθώς επίσης 3 ΜΕΝΝ (2 στο Ιπποκράτειο και 1 στο Παπαγεωργίου), οι οποίες καλύπτουν όλη τη Β. Ελλάδα. Σημείωσε, επίσης, ότι οι μετακινήσεις σε ΜΕΘ άλλων περιοχών είναι διαχρονικό πρόβλημα και πρόσθεσε ότι για την κατάσταση που επικρατεί φέρουν ευθύνη όλες οι κυβερνήσεις.
Παράλληλα επισήμανε ότι οι ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στις παιδιατρικές κλινικές είναι μεγάλες, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως έως και το 30% των οργανικών θέσεων είναι κενές και αυτές οι θέσεις καλύπτονται με επικουρικούς ιατρούς, οι οποίοι βρίσκονται σε ένα καθεστώς ανασφάλειας.
Αναφερόμενος στο θέμα της εξειδίκευσης των παιδιάτρων, ο κ. Καραχρήστος σημείωσε ότι εκτός από τις εξειδικεύσεις της νεογνολογίας, εντατικολογίας και της παιδιατρικής λοιμωξιολογίας, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κάποια άλλη αναγνωρισμένη εξειδίκευση ώστε να μπορούν οι νέοι παιδίατροι να εκπαιδευτούν, με αποτέλεσμα αυτοί να σπανίζουν ή να εξαναγκάζονται σε φυγή στο εξωτερικό.
Σημείωσε, επίσης, ότι το Παιδιατρικό Νοσοκομείο που θα γίνει στο Φίλυρο θα είναι μια σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και δεν θα μπορεί να λύσει τα προβλήματα, εάν δεν υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό και χρηματοδότηση. Παράλληλα ανέφερε ότι στον τομέα της Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων, υπάρχουν ελλείψεις στη νοσοκομειακή φροντίδα (αυτή την στιγμή λειτουργούν μόλις 18 κλίνες για όλη την Βόρεια Ελλάδα), καθώς και ουσιαστική ανυπαρξία ενός ολοκληρωμένου δικτύου κρατικών δομών παιδικής προστασίας.