Η στρατηγική της κυβέρνησης για επανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και δρομολόγηση της εξόδου από την κρίση, έχει ως βασικό αφήγημα την ελάφρυνση του χρέους. Αφήγημα που μοιάζει περισσότερο με ευσεβής πόθος παρά με εφικτό στόχο και κλυδωνίζεται από έντονες αμφισβητήσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης, με τελευταία αυτή του αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη. Η επιτυχία ή αποτυχία του εγχειρήματος για το χρέος θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την κυβέρνηση και προσωπικά για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών.
Μόλις πριν μερικές ημέρες, μιλώντας από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός δεν δίστασε να ισχυριστεί ότι «βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στη λύση του προβλήματος». Στην ομιλία του επιχείρησε να «κατευνάσει» τις ανησυχίες περί πλήρους άρνησης της Γερμανίας, να συζητήσει εντός του 2016 και πριν τις εκλογές του 2017 το θέμα του χρέους. Ο Αλέξης Τσίπρας επικαλέστηκε το γεγονός ότι οι λοιποί δανειστές, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ, είναι θετικά διακείμενοι για την έναρξη της κουβέντας αναφορικά με την ελάφρυνση του χρέους.
Η επιχειρηματολογία Τσίπρα δεν απέχει από την πραγματικότητα, όμως δεν απεικονίζει την πλήρη διάστασή της. Σ’ αυτή το Βερολίνο καταλαμβάνει ένα σημαντικό μερίδιο και αποτελεί ουσιαστικά τον βασικό «ρυθμιστή» για τις όποιες εξελίξεις υπάρχουν σε τόσο κεφαλαιώδη ζητήματα, όπως είναι αυτό του χρέους. Στην παρούσα φάση και τις διαμορφωθείσες συνθήκες, η απομείωση του ελληνικού χρέους μοιάζει περισσότερο με ουτοπία, από την στιγμή μάλιστα που εκκρεμούν σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με την δεύτερη αξιολόγηση αλλά και την υποδόση των 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η προσπάθεια του Μαξίμου να εντάξει στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων τόσο το ζήτημα του χρέους όσο και αυτό της μείωσης των πλεονασμάτων, απέτυχε παταγωδώς και φυσικά οι «απειλές» για μονομερείς ενέργειες εκ μέρους της Ελλάδας, έμειναν στα λόγια. Πολιτικά και επικοινωνιακά η κυβέρνηση μοιάζει αμήχανη μετά τις δηλώσεις του αντιπροέδρου Δραγασάκη, που μετακύλησε τις εξελίξεις για το χρέος του 2018. Το άκρως σημαντικό ζήτημα που ανακύπτει για την κυβέρνηση, είναι ότι το διαπραγματευτικό «εργαλείο» που άκουγε στο όνομα χρέος, φαίνεται να χάνει εντελώς τη δυναμική του, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, εξέλιξη που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στο Μαξίμου.
Γίνεται πλέον φανερό ότι σε περίπτωση μη άμεσης επίτευξης συμφωνίας για το χρέος, τίθεται σε κίνδυνο η συμμετοχή της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κάτι που μεταφράζεται σε πλήρη αστοχία στον… στόχο για επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση ενδεχομένως να χρειαστεί να αναπροσαρμόσει την στρατηγική της, καθώς το «επιθετικό» παιχνίδι για το χρέος και τα πλεονάσματα, απλά δεν της βγήκε. Είναι πιθανόν να επιλέξει εσκεμμένες… καθυστερήσεις στην τακτοποίηση της δεύτερης αξιολόγησης και να μπει σε μια διαδικασία νέου «παζαριού» με τους Θεσμούς, με απώτερο στόχο μια συμφέρουσα ρύθμιση για το χρέος. Και σ’ αυτή την περίπτωση πάντως η κυβέρνηση δεν έχει ως σύμμαχό της τον χρόνο και θα κληθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη αυξανόμενη κριτική στο εσωτερικό από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και στην…καλπάζουσα πίεση των δανειστών.
