Η εποχή που ζούμε, θέτει σε δοκιμασία τις αντοχές, την οικονομική κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια καθενός από εμάς και συνολικά ως κοινωνίας, είναι απολύτως αναγκαία η ενεργοποίηση κάθε στηρίγματος, κάθε συνέργειας, κάθε βοήθειας που θα βελτιώνει τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται αυτός ο ατομικός και συλλογικός αγώνας στην πατρίδα μας.
Η διπλή πρόκληση συνίσταται από τη μια μεριά στην υπέρβαση των οικονομικών αδιεξόδων, που δημιουργούν προβλήματα και σε άλλους τομείς της ζωής μας, κι από την άλλη στη μείωση των κινδύνων για κάθε πολίτη που διεξάγει αυτό τον αγώνα, αυτή την πολυετή προσπάθεια. Το πρώτο, είναι υποχρέωση της πολιτικής. Το δεύτερο, είναι καθήκον του ασφαλιστικού συστήματος.
Το κεντρικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει το ασφαλιστικό σύστημα μιας χώρας, είναι ένα, και απλό: «Είναι σωστά ασφαλισμένοι οι πολίτες μιας κοινωνίας;» Δηλαδή, με άλλα λόγια: «Υπάρχουν οι υλικές δυνάμεις για να προστατευθούν αποτελεσματικά οι άνθρωποι και τα νοικοκυριά στους τομείς της ζωής, της υγείας και της σύνταξης;» Ειδικά στην Ελλάδα, ειδικά στις μέρες μας, αυτό το ερώτημα γίνεται πρωτεύον, καθοριστικό.
Γι αυτό διαμαρτύρομαι όταν, αντί να απαντηθεί το καίριο ερώτημα, αν δηλαδή είναι σωστά, αποτελεσματικά προστατευμένοι οι πολίτες αυτού του τόπου, η σχετική συζήτηση εκτρέπεται στο αν η ασφαλιστική προστασία προέρχεται από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα. Εδώ, θέλω να είμαι σαφής: Η συζήτηση που φωτίζει αποκλειστικά και μόνο την προέλευση της ασφαλιστικής κάλυψης, δηλαδή αν θα είναι δημόσια ή ιδιωτική, παραλείπει επίτηδες (κι αυτό είναι πρόβλημα) να απαντήσει στο καθοριστικό ερώτημα: «Σήμερα, είναι σωστά ασφαλισμένος ο Έλληνας πολίτης;»
Υποστηρίζω, λοιπόν, το αυτονόητο: πρώτα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι είναι ανάγκη να διαμορφώσουμε με τέτοιον τρόπο το ασφαλιστικό μας σύστημα, ώστε αυτό να παρέχει πέραν κάθε αμφιβολίας, πέραν κάθε επιφύλαξης, πέραν κάθε αντίρρησης, αποτελεσματική προστασία στον σκληρά δοκιμαζόμενο Έλληνα πολίτη. Μετά, σε δεύτερη φάση, πάνω σε αυτή την κοινά αποδεκτή βάση, να εξετάσουμε πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η ασφάλιση που προέρχεται από το δημόσιο και πόσο αποτελεσματική η ασφάλιση που προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Να εξετάσουμε όχι με βάση στερεότυπα και ιδεοληψίες που έρχονται από ένα τελείως διαφορετικό παρελθόν τόσο για τη δημόσια, όσο και για την ιδιωτική ασφάλιση, αλλά με βάση αδιάψευστους αριθμούς, με νούμερα, με στατιστικά, με ποσά που δεν αμφισβητούνται.
Αυτό συμβαίνει σε όλη την ανεπτυγμένη Ευρώπη, η οποία παρέχει στους πολίτες των χωρών της, επαρκή και αποτελεσματική προστασία: Η κεφαλαιακή επάρκεια είναι η λυδία λίθος για την αποτελεσματικότητα της ασφαλιστικής κάλυψης. Χρειάζονται και άλλα πράγματα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επάρκεια κεφαλαίων. Επ’ αυτού, μια μεγάλη φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής πολιτικής είχε πει μια μεγάλη αλήθεια: «Κανείς δεν θα θυμόταν τον Καλό Σαμαρείτη, αν αυτός είχε μόνο καλές προθέσεις. Είχε, επίσης, και χρήματα».
Η οικονομική κατάσταση της κοινωνικής ασφάλισης στη σημερινή Ελλάδα, την οποία γνωρίζουμε όλοι, οδηγεί νομοτελειακά στη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δηλαδή στην κοινή προσπάθεια οικοδόμησης ενός αποτελεσματικού συστήματος ασφαλιστικής κάλυψης των Ελληνίδων και των Ελλήνων, που τόσο δοκιμάζονται στην εποχή μας.
Σε αυτή την αποστολή έχει επενδύσει χρόνο και ενέργεια η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, χωρίς πάντα να βρίσκει πρόθυμους συνομιλητές. Είμαστε, όμως, αποφασισμένοι να συνεχίσουμε αυτή τη διπλή προσπάθεια: Πρώτον, να τονίζουμε ότι το κεντρικό ερώτημα είναι «με ποιον τρόπο θα είναι αποτελεσματικά προστατευμένος ο Έλληνας πολίτης» κι όχι από πού προέρχεται η πηγή της προστασίας του.
Και δεύτερον, να πασχίζουμε για μια ουσιαστική, πέρα από στερεότυπα, ειλικρινή συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην κατεύθυνση της πειστικής και με αριθμούς τεκμηριωμένης απάντησης στο καίριο ερώτημα.
Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια, ως την τελική επικράτηση του αυτονόητου.-