Ο Τσίπρας προσπαθεί να αποτινάξει την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη όπως επιχείρησε το 1973 ο Αλιέντε στη Χιλή με την αμερικάνικη επικυριαρχία σ αυτή τη χώρα; Η μήπως –όπως αναφέρει η κ. Μπακογιάννη – ο λαϊκισμός είναι καταφύγιο για τα εθνικιστικά κόμματα;
Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους προχωρημένους αναλυτές της ελληνικής περίπτωσης που δεν θέλουν να ασχοληθούν με τις ουρές στα ΑΤΜ και τα άλλα δεινά που περνά ο πολίτης και στέκονται περισσότερο στο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος και θεωρούν το αποτέλεσμα (όποιο κι αν είναι) σωτηρία ή καταστροφή.
Κατ αρχή ν α πούμε ότι κίνδυνος πραξικοπήματος όπως τότε στη Χιλή δεν υπάρχει με αποτέλεσμα τα θλιβερά γεγονότα εκείνης της εποχής. Ούτε αντικατάστασης του κ. Τσίπρα, εκτός κι αν ο ίδιος παραιτηθεί ή προκηρύξει εκλογές. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τις ερπύστριες των τανκς αλλά απ τον οικονομικό αποκλεισμό και την πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη ή ακόμη κι από την ΕΕ.
Ότι βρισκόμαστε σε οικονομικό πόλεμο με την ΕΕ και όλους τους εταίρους είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ο Τσίπρας στο μόνο που μοιάζει με τον Αλιέντε είναι ότι και δυο αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι στις επιταγές των επικυρίαρχων και οι ομοιότητες τελειώνουν εδώ. Ο αγώνας του χιλιανού προέδρου και οι περιπέτειες που έζησε ο λαός δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα που είναι προσδεδεμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Από αυτή παίρνει βοήθεια, από αυτή θα ξαναζητήσει για να μπορέσει να επιβιώσει.
Το αντίθετο δηλαδή απ΄ότι συνέβαινε στη Χιλή όπου οι αμερικανοί επενέβησαν με άγαρμπο τρόπο καταλύοντας τη δημοκρατία και το σύνταγμα της χώρας. Εδώ έχουμε την πολυτέλεια να πούμε «όχι» ή «ναι» την ερχόμενη Κυριακή στο δημοψήφισμα και όλα θα κινηθούν με βάση το αποτέλεσμα. Αρκεί να μην υπάρξει εθνικός διχασμός μεταξύ των δυο πλευρών, κάτι που όλοι απεύχονται.