Την θέση πως το αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης βρίσκεται σε ρήξη με το παρελθόν και σε αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό, εξέφρασε ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης, από το βήμα της Βουλής.
Ενημέρωσε την εθνική αντιπροσωπεία ότι το σχέδιο ανάπτυξης για το μέλλον που παρουσιάζεται σήμερα, «έχει βασιστεί στην προσπάθεια που έγινε τα τρία προηγούμενα χρόνια του ΚΕΠΕ, με υπουργό τον κ. Σταθάκη, του Αναπτυξιακού Σχεδιασμού, που στο μεταξύ δημιουργήθηκε από τον κ. Σταθάκη και προχώρησε από τον κ. Παπαδημητρίου για να γίνει μια τελική προσπάθεια από επιτροπή υπό τον κ. Χαρίτση που συνέταξε το τελικό κείμενο».
Προηγήθηκαν, εξάλλου, όπως είπε, πολλές διαβουλεύσεις με φορείς παραγωγικούς και κοινωνικούς και το τελικό κείμενο συσσωρεύει την εμπειρία από τα περιφερειακά συνέδρια καθώς και τη διαβούλευση και τις παρατηρήσεις και προτάσεις από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
«Μιλάμε για μια διαδικασία διαφανή, ανοιχτή, της οποίας το αποτέλεσμα είναι ένα πρώτο βήμα στην προσπάθεια να σχεδιάσουμε το μέλλον» είπε ο κ. Δραγασάκης και τόνισε ότι δεν είναι το τελικό, αλλά είναι μια γέφυρα από τη μνημονιακή διαχείριση στον νέο ορίζοντα, σε ένα σχέδιο για την Ελλάδα του 2030, ένα σχέδιο με το οποίο, όχι μόνο θα αντιμετωπιστούν πληγές του παρελθόντος, αλλά θα προσεγγιστούν και οι νέες προκλήσεις του μέλλοντος.
Αναφερόμενος στους στόχους του προγράμματος για την ανάπτυξη, ο κ. Δραγασάκης υπογράμμισε ότι με το τέλος του μνημονίου η Ελλάδα ανακτά την κυριαρχία στη διαμόρφωση πολιτικής και οι οποίες επισκέψεις και όποιες επιτηρήσεις θα γίνονται, θα έχουν τον χαρακτήρα που έχουν σε άλλες χώρες. «Δεν θα υπάρχει εξάρτηση από τις δόσεις, ώστε να επιβάλλονται πολιτικές με τις οποίες δεν θα συμφωνεί η κυβέρνηση» είπε ο Γιάννης Δραγασάκης και πρόσθεσε ότι «υπάρχουν μεγαλύτεροι βαθμοί ελευθερίας, αλλά και μεγαλύτερες ευθύνες σε ό,τι αφορά τον σχεδιασμό του μέλλοντος της χώρας».
Το κρίσιμο, είπε ο κ. Δραγασάκης, είναι πώς θα διασφαλίσουμε ότι η ανάπτυξη θα είναι οικονομικά σταθερή και διατηρήσιμη, πώς θα είναι οικολογικά βιώσιμη και πώς θα είναι κοινωνικά δίκαιη και αυτόν τον φιλόδοξο στόχο θέτει το σχέδιο για την ανάπτυξη.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ανέφερε ότι δύο είναι κυρίως οι πυλώνες του σχεδίου αυτού. Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, ανθεκτικό στις κρίσεις, βιώσιμο οικολογικά, δίκαιο κοινωνικά βασισμένο στην παραδοχή πως ήταν λάθος που αφέθηκε στην παρακμή ο πρωτογενής τομέας, ήταν τραγικό λάθος η αποδοχή της αποβιομηχάνισης της χώρας ως νομοτέλεια.
«Πρέπει να αποφασίσουμε ότι η βιωσιμότητα της χώρας εξαρτάται από τη διεύρυνση και την ποιοτική αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης» είπε και πρόσθεσε ότι η βιομηχανία, σε παραδοσιακούς και σύγχρονους τομείς, μαζί με την πρωτογενή παραγωγή, τον τουρισμό, την έρευνα θα γίνουν ο βασικός πυλώνας του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος. Στην κατεύθυνση αυτή στο σχέδιο αυτό έχει προβλεφθεί ένα θεσμικό οπλοστάσιο για την ανάπτυξη, με συγκρότηση κλαδικών και τομεακών πολιτικών που απουσιάζουν στους περισσότερους τομείς, με τη θέσπιση διαδικασιών για τη δημιουργία και την ενίσχυση διακλαδικών σχέσεων, με τη δημιουργία νέων εργαλείων χρηματοδότησης και μαζί με μια αναπτυξιακή τράπεζα με δεδομένο κιόλας ότι οι δημόσιοι πόροι που θα διατεθούν την επόμενη πενταετία, υπερβαίνουν τα 45 με 50 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτά οι πόροι του τραπεζικού συστήματος ή από άλλους ιδιωτικούς φορείς» είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και εξήγησε:
«Το σχέδιο για την ανάπτυξη προβλέπει, όμως, και τη δημιουργία μιας σχέσης νέου τύπου του κράτους με τις επιχειρήσεις, μια σχέση βασισμένη στη διαφάνεια και στους διεθνείς κανόνες και όχι στις πελατειακές σχέσεις του παρελθόντος. Επίσης, θα ενθαρρυνθούν νέοι θεσμοί συμμετοχής της κοινωνίας στην αναπτυξιακή διαδικασία και δημιουργείται σύστημα συλλογικών υποκειμένων της ανάπτυξης (ενεργειακές κοινότητες, κοινωνική οικονομία, μικροπιστώσεις) που θα αποτελέσουν νέο πλέγμα θεσμών και θα επιτρέψουν στους κατοίκους των πόλεων, των χωριών, των νησιών να έχουν ενεργητικό ρόλο στην ανάπτυξη».
Ο κ. Δραγασάκης, αναφερόμενος στον δεύτερο πυλώνα που έχει στηριχθεί το σχέδιο για την ανάπτυξη, σημείωσε ότι για την κυβέρνηση το κοινωνικό κράτος δεν αποτελεί τροχοπέδη, αλλά πολλαπλασιαστή της ανάπτυξης και γι αυτό, στο σχέδιο που παρουσιάζει η κυβέρνηση σήμερα έχουν ενσωματωθεί και οι στόχοι του ΟΗΕ για την ανάπτυξη και δίνει βάρος στην ταυτόχρονη συνδυασμένη σημασία στην οικονομική μεγέθυνση και στην οικολογική προστασία και στην κοινωνική προστασία και ανάπτυξη.
«Συνολικά το σχέδιο αποτελεί μια σαφή ρήξη με το παρελθόν, έχει σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, βρίσκεται στην αντιπαράθεση με κάθε σχέδιο που απορρέει από τη λογική τη νεοφιλελεύθερη ότι με τον αυτοματισμό των αγορών μπορεί να πετύχουμε τους οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Το σχέδιο αυτό είναι δηλαδή η βάση για μια ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία, η οποία είναι ακριβώς αυτή που μπορεί να το φέρει σε πέρας» είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Ο κ. Δραγασάκης απευθύνθηκε στη ΝΔ υποστηρίζοντας ότι έχει πρόβλημα μεθοδολογικό: «Μένετε, κύριε πρόεδρε, σε παραδοχές οι οποίες έχουν διαψευσθεί και προσπαθείτε να απαντήσετε σε κοινωνικά προβλήματα με εργαλεία που φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Δεν έχετε ακόμα αποδεχθεί ότι οι ανισότητες δεν αποτελούν φυσική τάξη πραγμάτων, αλλά αποτελούν πρόβλημα και κοινωνικό και αποτελούν και εμπόδιο για την ανάπτυξη».
Απευθύνθηκε, όμως, και στη ΔΗΣΥ και στην κ. Γεννηματά και στο ΚΚΕ, λέγοντας ότι ο ισοπεδωτισμός δεν αποτελεί σωστή μέθοδο πολιτικού διαλόγου και ανάλυσης.
«Μπορεί κάποιος να θεωρεί υποτιμητικό το ότι επανέρχονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, μπορεί να θεωρεί δευτερεύον θέμα αν θα έχουμε ανάπτυξη μέσω των υπηρεσιών ή μέσω της παραγωγικής βάσης ή μέσω νέων τεχνολογιών. Αυτά όμως τα θέματα καθορίζουν την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθούμε. Αν θα πάμε σε κοινωνικό κράτος ή σε outsourcing, αν θα πάμε σε κοινωνική δικαιοσύνη ή σε ανισότητες που κάποιοι θεωρούν ότι επιταχύνουν την ανάπτυξη» είπε και κάλεσε όλες τις πλευρές να αντιμετωπίσουν το σχέδιο ως σημαντική προσπάθεια για να έχει η χώρα για πρώτη φορά σχέδιο ανάπτυξης, ένα σχέδιο προϊόν διαλόγου που έχει και την ανοχή των ευρωπαϊκών θεσμών, που δεν είναι το τέλος της προσπάθειας και άρα είναι ένα πλαίσιο για εξειδίκευση που θα μπορούσαν όλοι να καταθέσουν τις σκέψεις και παρατηρήσεις τους για να το εμπλουτίσουν.
