Όπως και οι προηγούμενοι 63 γύροι των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας, έτσι και 64ος που θα διεξαχθεί αύριο στην Αθήνα, είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Αν υπήρχαν έστω και αμυδρές ελπίδες για πιθανή σύγκλιση ή έστω συνεννόηση των δύο χωρών, η επιθετική ρητορική και προκλητική στάση που ανέπτυξε η Τουρκία το τελευταίο διάστημα, τις «τίναξε» στο αέρα.
Η διαδικασία είναι εκ προοιμίου ναρκοθετημένη από την Άγκυρα, η οποία φρόντισε επιμελώς να αναπτύξει το νέο της διπλωματικό αφήγημα, που παρουσιάζει την Ελλάδα ως παραβάτη των διεθνών συνθηκών, με αφορμή των στρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Προτάσσοντας ως βασικό διπλωματικό «εργαλείο»-επιχείρημα την αποστρατικοποίηση των νησιών, το οποίο έχει αναγάγει σε πρωτεύον θέμα στην ατζέντα της, η Τουρκία αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της Ελλάδας επ’ αυτών των νησιών και εν γένει τις διεθνείς συνθήκες που διέπουν το «καθεστώς» στο Αιγαίο.
Είναι προφανές πως είμαστε ενώπιον μιας νέας κλιμάκωσης της έντασης και των προκλήσεων εκ μέρους της Τουρκίας, που επιχειρεί να εδραιώσει τη στρατηγική γκριζαρίσματος του Αιγαίου και ευθείας αμφισβήτησης του καθεστώτος κυριαρχίας της Αθήνας. Υπό αυτό το πρίσμα κάθε συζήτηση για εποικοδομητικές συζητήσεις και πιθανή ταύτιση, είναι εκ των ουκ άνευ…
Τις δύο πλευρές χωρίζει «άβυσσος» αναφορικά με την ατζέντα που θέτουν κατά τις διαβουλεύσεις, που πιστοποιείται κάθε φορά, με τρόπο πανηγυρικό. Η Ελλάδα θα κατέλθει και σ’ αυτές τις διερευνητικές με μοναδικό θέμα συζήτησης την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών στον Αιγαίο. Εκ διαμέτρου αντίθετη, βεβαίως, είναι η τουρκική ατζέντα, η οποία είναι σαφώς πιο διευρυμένη, εμπλουτισμένη με ζητήματα γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, την αποστρατικοποίηση των νησιών, ακόμη και την τουρκική μειονότητα στη Θράκη.
Εκθεση απόψεων παρά ουσιαστική διαβούλευση
Είναι πρόδηλο ότι δεν μπορεί να προκύψει η παραμικρή σύγκλιση ανάμεσα σε δύο χώρες πουσυζητούν (;) επί διαφορετικών θεμάτων. Περισσότερο με έκθεση απόψεωνν και της ατζέντας τους μοιάζουν οι επαφές, παρά με ουσιαστική διαβούλευση. Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί συνεχίζεται κάτι που είναι δομικά τόσο ανεδαφικό αν όχι ουτοπικό, ως προς την παραγωγή αποτελέσματος;
Ο λόγος είναι πως καμία χώρα δεν θέλει να πάρει «πάνω» της, το βάρος της αποχώρησης από τον διάλογο.
Η τουρκική διπλωματία επιχειρεί να παρουσιάσει εαυτόν στη διεθνή κοινότητα, ως η χώρα που επιθυμεί τον διάλογο, τη συνεννόηση και την ειρηνική επίλυση, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι λειτουργεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όχι πως η Άγκυρα γίνεται πιστευτή, ωστόσο η Αθήνα οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική σ’ αυτό το ιδιότυπο blame game.
Ως εκ τούτου οφείλει να συνεχίσει τις διερευνητικές, προς χάριν της… υποχρέωσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνή κοινότητα.