Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς πολύ για να καταλάβει ότι η διάταξη του πολυνομοσχεδίου, με την οποία επιδιώκεται να παρασχεθεί ασυλία σε τραπεζίτες και δημοσίους υπαλλήλους, που θα ρυθμίζουν δάνεια με τις διατάξεις για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, είναι ένα σπάνιο νομοθετικό τερατούργημα.
Στην αιτιολογική έκθεση γίνεται λόγος για προστασία από «αυθαίρετες διώξεις». Και αναρωτιέται όποιος ακόμη πιστεύει ότι ζούμε σε μια ευνομούμενη Δημοκρατία: είναι δυνατόν ο νομοθέτης να αναγνωρίζει, σε επίσημο κείμενο που κατατίθεται στη Βουλή, ότι στη χώρα μας ασκούνται αυθαίρετες διώξεις, γι’ αυτό και είναι αναγκαίο, σε ορισμένες περιπτώσεις, να απονευρώνεται η λειτουργία των εισαγγελέων, που είναι ζωτικής σημασίας για την ορθή απονομή της Δικαιοσύνης;
Μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι υπήρχε κίνδυνος να ασκήσει αυθαίρετα δίωξη ένας εισαγγελέας σε ένα τραπεζικό στέλεχος, ή σε ένα δημόσιο υπάλληλο για κάποια ρύθμιση δανείου; Έχουμε σε αυτή τη χώρα εισαγγελείς που αυθαιρετούν και πρέπει να παρεμβαίνει στο έργο τους η Βουλή (ωραίος σεβασμός στην αρχή της διάκρισης των εξουσιών...), για να αναθέτει σε εξωδικαστικούς παράγοντες/ειδήμονες την ευθύνη να αποφασίζουν πότε υπάρχουν ενδείξεις τέλεσης αδικήματος;
Η πιο καλόπιστη ερμηνεία είναι ότι ο νομοθέτης ανησυχεί για τον κίνδυνο να μη γνωρίζει επαρκώς ένας εισαγγελέας τις ιδιαιτερότητες της ρύθμισης τραπεζικών δανείων ή οφειλών σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία. Τέτοιος κίνδυνος, στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχει: οι εισαγγελείς και οι δικαστές κρίνουν καθημερινά θέματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις και έχουν την ευχέρεια να ζητήσουν τη συνδρομή ειδικών για να διαμορφώσουν ορθή αντίληψη των γεγονότων, στη βάση των οποίων θα κρίνουν και θα αποφασίσουν.
Συνεχώς, για παράδειγμα, φθάνουν στους εισαγγελείς και στα ακροατήρια υποθέσεις ιατρικών σφαλμάτων. Μήπως σε αυτή την περίπτωση οι εισαγγελείς και οι δικαστές κρίνουν αυθαίρετα, επειδή δεν έχουν ειδικές ιατρικές γνώσεις; Όχι, βέβαια! Στηρίζονται κάθε φορά σε μαρτυρίες και, όπου χρειάζεται, στις γνώμες ειδικών. Και δεν έχει σκεφθεί κάποιος ότι θα πρέπει να σχηματισθεί μια ειδική επιτροπή του υπουργείου Υγείας και του Ιατρικού Συλλόγου, για να αποφασίζει ποια υπόθεση θα φθάνει στον εισαγγελέα.
Το ίδιο ισχύει για πολλές άλλες περιπτώσεις, ακόμη και για τις πιο σύνθετες υποθέσεις του χρηματοπιστωτικού χώρου. Σε κάθε τέτοια υπόθεση, η Δικαιοσύνη έχει τη συνδρομή ειδικών (στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδος, ορκωτών ελεγκτών κ.α.) και ουδείς έχει σκεφθεί ως τώρα ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα με αυθαίρετες διώξεις.
Ας το πούμε καθαρά: πρόκειται για μια κατάπτυστη διάταξη, που επιβλήθηκε μόνο επειδή ζητήθηκε από τους τραπεζίτες. Είναι πολύ αμφίβολο αν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα έχουν τεθεί με τέτοιο τρόπο υπό κηδεμονία οι εισαγγελείς και μάλιστα με το επίσημο πρόσχημα ότι πρέπει να αποφευχθεί ο κίνδυνος αυθαίρετων διώξεων, που, από όσο γνωρίζουμε, ασκούνται μόνο σε αυταρχικά/δικτατορικά καθεστώτα, όχι σε δημοκρατίες.
Υπό κανονικές συνθήκες, υποθέτουμε ότι οι εισαγγελείς αυτής της χώρας θα εισέπρατταν ως μέγιστη προσβολή του κύρους τους μια διάταξη που ψηφίζεται για να προστατεύσει πολίτες από αυθαίρετες διώξεις. Επειδή δεν ζούμε, όμως, σε κανονικές συνθήκες, το πιθανότερο είναι ότι και αυτή η διάταξη θα περάσει χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, χαμένη μέσα σε ένα πολυνομοσχέδιο που μοιάζει με τηλεφωνικό κατάλογο...
