'Άνοιξε τον "ασκό του Αιόλου" με τη συμφωνία με τη Λιβύη για την ΑΟΖ ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν και η Αθήνα τρέχει να προλάβει τα χειρότερα. Μπορεί να μην αναγνωρίζει κανείς τη συμφωνία, ούτε η Αίγυπτος, ούτε ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ που ελέγχει ουσιαστικά ολόκληρη τη χώρα εκτός από την πρωτεύουσα Τρίπολη, ούτε η Αίγυπτος που στηρίζει το Χάφταρ, ούτε φυσικά το Ισραήλ, αλλά η κίνηση έχει το συμβολισμό της ειδικά τώρα που ο Ερντογάν παίζει τα ρέστα του στο σκληρό πόκερ που ο ίδιος έχει οργανώσει.
Συγκεκριμένα ο Ερντογάν έχει απέναντί του σχεδόν όλες της χώρες της περιοχής: Συρία, Ιράκ, Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία τις χώρες της ΕΕ γενικότερα - καθώς απειλεί με το μεταναστευτικό - και φυσικά τις ΗΠΑ εκτός από τον Τραμπ, αλλά δε φαίνεται να πτοείται. Συνεχίζει να αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας παγκοσμίως συνήθως με άκομψο, προκλητικό και αντιδιπλωματικό τρόπο, αλλά τελικά βρίσκει τη λύση, έστω και αν κάνει ένα βήμα πίσω, στη συνέχεια κάνει δύο βήματα μπροστά.
Το ατού του Ερντογάν είναι ότι η δύση μαζί και η Ελλάδα δεν μπορεί να καταλάβει ότι η Υψηλή πύλη της 'Άγκυρας διαπραγματεύεται με ένα ανατολίτικο παζαρεύει μέχρι τελικής πτώσεως και το επόμενο λεπτό ξεκινά νέα διαπραγμάτευση επί των συμφωνηθέντων, μπλοκάροντας τους συνομιλητές της.
Ωστόσο δεν χρησιμοποιεί μόνο τη διπλωματία, αλλά άριστα τις υβριδικές απειλές (δηλώσεις αξιωματούχων-προπαγάνδα-πολυμέσα με fake news κλπ), και τη διπλωματία των κακονιοφόρων"¨και γι΄αυτό άλλωστε χτίζει και σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις.
Το αρνητικό για την Ελλάδα είναι ότε τρέχει πίσω από τις προκλήσεις της Τουρκίας, η οποία ανοίγει συνεχώς νέα ζητήματα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα, με απώτερο στόχο να αναγκάσει την Αθήνα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και κερδίσει αβρόχοις ποσί όσα περισσότερα μπορεί μέχρι την επόμενη φορά.