Στην ανατολική Μεσόγειο, οι επικαλυπτόμενες εδαφικές διεκδικήσεις και η σύνθετη γεωγραφία σημαίνουν ότι η οποιαδήποτε ανάπτυξη των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων απαιτεί την συνεργασία μεταξύ πολλών χωρών. Τα σχέδια να σταλεί φυσικό αέριο από το Ισραήλ προς την Τουρκία, για παράδειγμα, απαιτούν την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου μέσω της ΑΟΖ της Κύπρου. Ο αγωγός είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτούσε την έγκριση της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία είναι απίθανο να την χορηγήσει χωρίς μια διευθέτηση που θα εξομάλυνε τις σχέσεις της με την Τουρκία . Τα σχέδια για την αποστολή κυπριακού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας θα απαιτήσουν επίσης η Κύπρος, η Ελλάδα και η Τουρκία να διευθετήσουν τα θαλάσσια σύνορά τους, μια πράξη που θα απαιτούσε επίσης διπλωματική ομαλοποίηση. Στην πραγματικότητα, χωρίς την συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Τουρκίας, το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον Αμερικανό απεσταλμένο Amos Hochstein, απλά «θα μείνει στο υπέδαφος».
Το συνεχιζόμενο αδιέξοδο έχει μια σειρά από άλλες αρνητικές επιπτώσεις. Κατ’ αρχήν, στέκεται στον δρόμο των φιλοδοξιών της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ: Η Κύπρος, ήδη κράτος-μέλος, έχει σταθερά μπλοκάρει τις κινήσεις προς την ένταξη της Άγκυρας, και θα συνεχίσει να το πράττει. Επιπλέον, πλοία υπό κυπριακή σημαία σήμερα εμποδίζονται από το να χρησιμοποιήσουν τουρκικά λιμάνια –κάτι αρνητικό και για τις δύο πλευρές, καθώς η Κύπρος έχει τον δέκατο μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο. Και η βόρεια Κύπρος, από την πλευρά της, παραμένει σχεδόν πλήρως απομονωμένη από τις ευρωπαϊκές επενδύσεις.
Πηγή: premium.paratiritis.gr