Δίνοντας τέλος στο άγχος που δημιουργούσε στους ασθενείς με σχιζοφρένεια η ανάγκη συχνής λήψης της φαρμακευτικής αγωγής και απομακρύνοντας τον κίνδυνο υποτροπής σε περίπτωση διακοπής της, η εξέλιξη της φαρμακευτικής έρευνας προσφέρει μία «ανάσα» τόσο στους ίδιους τους πάσχοντες, όσο και στους ανθρώπους που τους φροντίζουν, βελτιώνοντας ουσιαστικά τη ζωή τους.
Όπως έχει αποδειχθεί πλέον, οι νέες άτυπες Αγωγές Μακράς Δράσης συμβάλλουν στην τήρηση της θεραπείας, εμφανίζουν χαμηλότερα ποσοστά διακοπής της αγωγής και επανεισαγωγών στο νοσοκομείο, αλλά και χαμηλότερο κίνδυνο υποτροπών συγκριτικά με τις αγωγές που λαμβάνονται καθημερινά και συχνά παραπάνω από μια φορά την ημέρα (1-7).
Μέχρι πρότινος οι αγωγές μακράς δράσης απαιτούσαν λήψη από 26 ως 12 φορές το χρόνο. Όμως η ανεπαρκής τήρηση ή η διακοπή της θεραπείας με τις αγωγές που λαμβάνονται καθημερινά, παραμένει ακόμα ένα σημαντικό πρόβλημα, καθώς εκτιμάται ότι έως και 89% των ασθενών δεν τηρούν ή τηρούν εν μέρει τη φαρμακευτική αγωγή τους (7).
Σημειώνεται ότι η διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής συνεπάγεται πέντε φορές μεγαλύτερο κίνδυνο υποτροπής μετά από ένα πρώτο ψυχωσικό επεισόδιο(11), σχετίζεται με επιδείνωση των συμπτωμάτων και της λειτουργικότητας του ασθενούς, αυξημένο κίνδυνο επανεισαγωγών στο νοσοκομείο, αυτοκτονικό ιδεασμό, αυξημένο χρόνο ανάρρωσης και μειωμένη ανταπόκριση στα αντιψυχωσικά(12-13).
Οι συνέπειες αυτές υπογραμμίζουν πόσο καθοριστική είναι η τήρηση της θεραπείας, τόσο για τους ίδιους τους ασθενείς, όσο και για τους ανθρώπους που τους φροντίζουν.
Επιπλέον, η καθημερινή λήψη της αγωγής υπενθυμίζει συνεχώς το πρόβλημα στον ασθενή με σχιζοφρένεια, επιβαρύνοντάς τον συναισθηματικά και δυσχεραίνοντας την καθημερινότητά του.
Πλέον όμως, με τις νέες άτυπες Αγωγές Μακράς Δράσης, ο ασθενής αποκτά πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία, καθώς οι δυνατότητες τήρησης της αγωγής αυξάνονται σημαντικά, δεδομένου ότι η συχνότητα λήψης μειώνεται ακόμα περισσότερο μέσα στο διάστημα ενός έτους.
Σχιζοφρένεια: Μία πολύπλοκη διαταραχή
Η σχιζοφρένεια είναι μια νόσος που μπορεί να αφορά τον οποιοδήποτε, ανεξαρτήτως καταγωγής, κοινωνικοοικονομικής και πολιτισμικής κατάστασης (9). Πρόκειται για μια πολύπλοκη και χρόνια ψυχική διαταραχή, στην ανάπτυξη της οποίας παίζουν ρόλο τόσο γενετικοί, όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Χαρακτηρίζεται από ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων όπως ψευδαισθήσεις, παραληρητικές ιδέες, αποδιοργάνωση λόγου ή συμπεριφοράς, μειωμένη ικανότητα στοχοκατευθυνόμενης δράσης, απάθεια ή έλλειψη κινήτρου και γνωστικά ελλείμματα και μπορεί να επηρεάσει ουσιαστικά όλες τις πτυχές της ζωής των πασχόντων(8).
Το ευχάριστο είναι ότι η τήρηση της φαρμακευτικής αγωγής σε συνδυασμό με ψυχοκοινωνικού τύπου παρεμβάσεις, μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς να ελέγχουν ικανοποιητικά τα συμπτώματά τους (8).
Και φυσικά, ο ασθενής έχει την ανάγκη να λαμβάνει ουσιαστική υποστήριξη τόσο από τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του, όσο και από την κοινωνία και την Πολιτεία.
Παραπομπές:
1. Kaplan G et al. Patient Prefer Adherence 2003;7:1171–1180.
2. Tiihonnen J et al. Am J Psych 2011;168:603–609.
3. Schreiner A et al. World J Biol Psychiatry 2014(7);15:534–545.
4. Olivares JM et al. Eur Psychiatry 2009;24:287–296.
5. Gaebel W et al. Neuropsychopharmacol 2010;31(12) :2367–2377.
6. Leucht C et al. Schizophr Res 2011;127:83–92.
7. Kishimoto T et al. J Clin Psychiatry 2013;74:957–965.
8. APA Practice Guidelines 2004. Lehman AF, Lieberman JA, Dixon LB, et al. Practice guideline for the treatment of patients with schizophrenia. Second edition
9. Picchioni MM et al. Schizophrenia. BMJ 2007;335(7610):91–5.
10. Lieberman JA et al. N Engl J Med 2005;353(12):1209–1223
11. Phan SV. Int J Psych Med 2016;51(2): 211–219.
12. Haddad PM et al. Patient Relat Outcome Meas 2014;5:43–62.
13. Agid O et al.Expert Opin Pharmacother 2010;11(14):2301–2317.
14. Hassan WAN et al. J Am Sci 2011;7(5):802–811.
15. Knapp M et al. Schizophr Bull 2004;30(2):279–293
16. Chong HY et al. Neuropsychiatr Dis Treat 2016;12:357–373.